Το Παιδί μίλησε κι η γλυκιά φωνή του μέθυσε τον Ίζαν με αγαλλίαση: “ στον δικό μου κόσμο όλοι ασχολούνται με όλα-τη γη, τα ζώα, τη μουσική και τον χορό, τη Γνώση για τον Εαυτό και την Αρμονία, που είναι ο Νόμος- δίχως ειδικεύσεις και διακρίσεις”. Ξάφνου, μια θλίψη απλώθηκε στο πρόσωπό του κι ο ουρανός άρχισε να σκοτεινιάζει η καλοσύνη ήταν πάντα εκεί, μα ο ενθουσιασμός είχε μετατραπεί σε απελπισία. Σχεδόν βουρκωμένο, ξαναμίλησε και ενώ το παιδί είχε ήδη μετουσιώσει το βαρύ συναίσθημα σε απλά, παιδική απογοήτευση. Ο ´Ιζαν άρχισε να τρέμει: “ Πες μου, αν ξέρεις ήρθα πολύ νωρίς ή πολύ αργά; Είμαι ο πρώτος ή ο τελευταίος του είδους μου;” Συγγραφέας: Ακτήμων Κασσάνδρας